Op weg op eigen wegHalf juni schreef ik over het kwijt zijn van mijn geloof, over de puzzel die ik aan het leggen ben om het weer terug te vinden. Het verwarrende van dat soort puzzels is dat ze worden gelegd zonder dat je je daarvan bewust bent. Een voordeel kan dan zijn dat je aanwijzingen krijgt in de vorm van een droom, al kun je daar alleen van profiteren als je de moed hebt en de moeite neemt zo’n droom te ontcijferen.

Van de week was er zo’n droom. Ik rijd in de auto, achter een tweetal andere auto’s, op een provinciale weg. Deze weg ligt gevoelsmatig ver van de bebouwde kom, en er zijn geen afleiders als voetgangers, fietsers, stoplichten en andere verkeerselementen die me dwingen extra geconcentreerd te zijn. Ik ben in gedachten verzonken en het enige dat ik in de gaten hoef te houden is de afslag richting huis.

Op een bepaald moment slaan de twee auto’s voor me af, ik schrik op uit mijn gedachten en realiseer me dat dat de afslag is die ik ook moet hebben. Op het laatste nippertje stuur ik achter ze aan maar even verderop, bij het zien van de nieuwe verkeerssituatie, stel ik vast dat ik verkeerd ben gereden. Wat een sukkel, dacht ik nog, ik rijd blind achter die anderen aan, ik moet hier helemaal niet zijn. Ik draai om en keer terug naar de provinciale weg.

Ik heb er de vaart in, waarschijnlijk door irritatie, en ik twijfel of de afslag die ik eerder heb genomen nu wel of niet de laatste is. Plotseling is daar het antwoord; er is geen afslag meer, ik nader het einde van de weg. De weg is nog in aanbouw en met een snelheid die te hoog is om nog op tijd te stoppen maak ik razendsnel afwegingen. Het eindpunt is een constructie van beton en staal, op grote hoogte en aangrenzend een spoorlijn. Snel wordt gefilterd; je wilt niet naar beneden storten, je wilt niet frontaal tegen een hoge constructie aan rijden, het spoor wat er loopt is te hoog om er schadeloos overheen te rijden. Kiezen tussen kwaad en kwaad. Er is geen schadeloze optie. Ik besluit materiele schade voor lief te nemen en filter opnieuw. Ik kies snel een richting die me weliswaar blikschade zal opleveren maar mijzelf zal redden. En toen werd ik wakker….

Je hoeft geen analytisch wonder te zijn om te doorzien wat hier speelt.

Ik ben vaak in een tweestrijd als het gaat om de vraag ‘Kies ik de bestaande weg of een nieuwe, eigen weg?’.

Voor het kiezen van je eigen weg, op basis van eigen ideeën, je eigen overtuiging, daar is geloof voor nodig. Geloof in jezelf. Vertrouwen in jezelf en je kunnen. En ik herken het maar al te goed, vaak genoeg denk ik ‘out of the box’ en heb daarbij twijfels. Daar waar ik me anders laat voeden door mijn ideeën en creativiteit, en eigenwijs en overtuigd mijn eigen gang ging, op mijn manier, laat ik me nu regelmatig daarvan weerhouden door twijfels.

Stiekem ben ik wel blij met deze spiegel, het wordt tijd dat ik de wegwijzers met opschrift ‘Mijn weg’ weer prominent langs mijn route plaats….

0 likes
(16 keer bekeken, 1 lezers vandaag)