Urenlang heb ik het pijltje gevolgd. Pixel voor pixel kroop de NAF22 richting Eindhoven. Ontelbare keren heb ik op het voortkruipende vliegtuigje geklikt. Om te checken of ik nog steeds het juiste spoor volgde. Om steeds opnieuw een glimp op te vangen van het robuuste toestel.
Het toestel dat ‘de schat’ vervoerde. Zo voelde dat.

Nieuws vreten

Terwijl de minuten net zo traag leken weg te tikken als de pixels van het vliegtuig vrat ik al het nieuws dat werd gerapporteerd vanuit Oekraïne. Maar dan ook alles. Net als gisteren. En de dagen ervoor. Iedere snipper, elke aanwijzing. Over de oorlog die gaande is, gevangen genomen journalisten, het lot van de lichamen, politieke ontwikkelingen, zwarte dozen. Gedichten, foto’s, theorieën over de mogelijke oorzaken van de ramp. Analyses, getekend, waar de raket kan zijn afgevuurd. Beelden van locals die vertellen wat ze hebben gezien. Over bezittingen die geroofd zijn, wrakstukken, mijnwerkers, zonnebloemen. De koelwagons. Alsof ik een surrealistische film aan het kijken was.

Waarom? Ik weet het niet. Gevoel van machteloosheid? Boosheid? Verdriet? Medeleven? Ongeloof? Hoop? Combinatie van alles?

Denk je eens in

Lichamen, tussen de puinhopen, in de brandende zon. Die godzijdank na een paar dagen worden geborgen. Onderzoekers die worden weggeblaft door rebellen. Vreemden die tussen de spullen van overledenen lopen te grasduinen. Spullen van waarde die worden gejat. Politici die elkaar tegenwerken. Rutte die graag beleefd wil blijven tegen welke schurk dan ook. Brokstukken die verspreid liggen over een gebied bijna zo groot als de stad Haarlem. Een tafereel dat zich afspeelt in slowmotion. Uren lijken dagen, dagen lijken weken. Wat moeten nabestaanden zich machteloos voelen. En verdrietig. En boos.

Ingelijste speech

En dan valt het maandagavond stil. Frans Timmermans houdt een toespraak bij de VN. Sprakeloos. Geraakt. Ik weet niet hoe vaak ik die inmiddels heb gezien. Ik lijst hem hier in, om nog vaker te bekijken. Vol bewondering.

D-Day

Vandaag moest een mijlpaal worden. Maar na de teleurstellingen van afgelopen dagen was ik voorzichtig. Want wie weet laat men het vliegtuig niet gaan. Of braken ook in Charlov gevechten uit.

Na verloop van tijd bereikten de pixels Eindhoven. Gespannen keek ik naar de snelheid en de hoogte van de Hercules. Wat geïrriteerd keek ik naar de stip die een vlucht van Transavia voorstelde, een toestel waarop de Hercules moest wachten. Even voor 16:00u verruilde ik de computer voor de televisie. De camera was gericht op de voorzijde van de Hercules. Het toestel vloog letterlijk naar de kijker toe, omgeven door trillende lucht door de hitte van de motoren. Ik brak, stortte in tranen. Een overweldigend gevoel: het is gelukt, ze zijn ‘home’, thuis, we hebben ze, ze zijn veilig, beschermd, in goede handen nu.

Ademloos heb ik de uitzending van de NOS gekeken, vanaf moment van de landing tot het moment dat de laatste wagen van de stoet de hekken van de kazerne passeerde. Enorm trots. Vol bewondering. Wat een enorm contrast: van puinhoop-gebied naar een waardige ‘ontvangst’ voor elk slachtoffer apart. De uitzending heeft een diepe indruk achtergelaten. Ik hoop innig dat de hele wereld heeft kunnen meekijken.

0 likes
(186 keer bekeken, 1 lezers vandaag)