Time flies…

Alweer 6 jaar geleden. Die schuiver. Omdat ik in de ankers ging voor die fietser, die wel stoned leek. De fietser die als een slungel een eind van me af stond en zei dat hij wel een Finimal voor me had. Het is dat ik verging van de pijn, te beduusd na wat er was gebeurd, anders had hij de wind van voren gekregen. Hij mocht blij zijn dat ik niet door hem heen was gereden…

Het leek als de dag van gisteren, dat er ineens mensen om me heen draaiden terwijl ik vlak daarvoor op verlaten wegdek reed, in de vroege zon van de lente. Politie, ambu mensen en, goddank, getuigen. Ik hoor het die ambu chauffeur nog zeggen “Wat heb je nou weer gedaan”. Het was die uitspraak die maakte dat ik verbaasd opkeek naar degene die de woorden uitsprak. Hoe is het mogelijk, dat net deze buur dienst had. Onder normale omstandigheden zou ik fel hebben gereageerd. Met je ‘wat heb je nou weer gedaan’. Maar nu was ik gerustgesteld. Tenminste één bekende. Die zich bekommerde om mijn spullen die 100m verderop nog aan mijn motor hingen. Die me vroeg naar welk ziekenhuis ik gebracht wilde worden. Die smaalde toen ik het ziekenhuis koos met de beste OV verbinding naar huis. En die me later op de dag wegplukte bij de SEH om me thuis af te zetten, omdat ik helemaal niet in staat was zelfstandig te reizen…

Ook 6 jaar geleden dat ik, gelukkig voor het eerst in mijn leven, de ambu in werd gerold, terwijl ik een glimp opving van de rij auto’s die tot stilstand was gedwongen en waarvan de bestuurders het tafereel gadesloegen, als ware het een toneelstuk. Het kon me niet schelen, ik was in een roes. Niet in staat me nog ergens tegen te verzetten.

Ik zal nooit vergeten hoe kwetsbaar ik me voelde nadat ik de behandelruimte kon verlaten. Met diverse kwetsuren stond ik weer op straat. Met verknipte kleding, helm in de ene hand en persoonlijke bescheiden in de andere. Me ervan bewust dat ik geen schijn van kans had als iemand het nu gemunt had op mijn spullen. Ik was me er op dat moment nog niet van bewust dat dat gevoel van onveiligheid, jezelf niet kunnen redden, nog lang zou duren, heel lang…

Het was me destijds nog volslagen onduidelijk wat me te wachten stond. En hoe lang dit ‘grapje’ ging duren. En gelukkig maar. Ik weet niet of ik toen zou zijn opgewassen tegen de wetenschap dat het een kwestie van jaren zou worden. In plaatsen van maanden. Of weken. Mede mogelijk gemaakt door fouten in het ziekenhuis. En complicaties.
Dat ik maandenlang niet in staat zou zijn om voor mezelf te zorgen. Dat ik mijn opdracht kwijt was. Dat je je vrienden leert kennen. Dat je je kapot verveelt en je eenzaam door de dagen, weken en maanden worstelt.

Wat ik nu wel weet is dat het me ook moois heeft gebracht. Nieuw werk waar ik m’n ei in kwijt kan. Dat ik daarvoor heb moeten knokken is het me waard geweest. Ik dank de hemel dat ik niet in een rolstoel ben beland, of erger. Ook qua persoon heeft dit me iets goeds opgeleverd waar ik blij mee ben.

Nog maar een paar puntjes op de i: wat meer spek op het (mentale) bot, en de juridische laatste loodjes. Oh ja, en mijn boek, te zijner tijd.

Hoe ik me voel, nu 6 jaar later? TROTS.