Vandaag gaf een ontvangen e-mail me, behalve een lach en een traan, weer een stukje van de puzzel. De puzzel waar ik enkele maanden geleden aan ben begonnen. En je weet hoe dat gaat met een puzzel: eerst de randen en hoeken en daarna pas de rest, het inkleuren zogezegd.

Daarbij staan voor mij de randen symbool voor het kader van mijn leven, of, laat ik het anders zeggen, de grenzen van mijn mogelijkheden, reëel gezien. Het zoeken is dus hoe ik dat leven opnieuw ga ‘neerleggen’. En dan wel op zo’n manier dat het een harmonieus geheel wordt. En, niet te vergeten, dat het geheel zoals het er komt te liggen me een prettige aanblik geeft, een goed gevoel.

Ik stel me zo voor dat een deel van de puzzelstukjes overeen komt met de oude puzzel, dat zijn de stukjes die mijn ‘zijn’ vertegenwoordigen, maar een deel zal nieuw zijn. Als geen ander ben ik benieuwd hoe die nieuwe puzzel eruit zal gaan zien, maar wat ik nu al wel weet is dat de stukjes één voor één worden gelegd, behoedzaam, bedachtzaam. De puzzel zal mooier en steviger worden dan de vorige…

Het puzzelstukje dat ik vandaag heb gelegd is een belangrijke, het staat symbool voor mensen die weten wie ik ben, overtuigd zijn van mijn kunnen en die ontegenzeggelijk in me geloven, rotsvast en zonder twijfel achter me staan. Niet alleen in goede tijden maar ook in tijden als deze. Tijden waarin mijn eigen geloof is gaan wankelen.

Het ogenschijnlijk onmogelijke blijkt mogelijk. Ik ben, als eeuwige optimist, altijd overtuigd geweest van een soort onschendbaarheid. Niet uit het lood te slaan, niet voor één gat te vangen, niet klein te krijgen, een engeltje op beide schouders, eerlijkheid en positiviteit overwint alles. Kracht van binnenuit, rotsvast en overtuigd van mijn eigen kunnen. Maar zelfs deze ingrediënten bleken niet genoeg om overeind te blijven. Als lichamelijke pijn, onrecht en tegenwerking maar lang genoeg duren, maar hardnekkig genoeg zijn, dan breekt zelfs de sterkste boom.

Het is dan ook niet zo gek dat dit heilige geloof is gekraakt. Ik ben gekraakt, hoe is dat in vredesnaam mogelijk, hoe heeft dat kunnen gebeuren? En als de werkelijkheid mijn geloof heeft ingehaald, hoe krijg ik dan het geloof weer te pakken om vertrouwen te hebben in de toekomst, vertrouwen dat alles weer goed komt, en liefst nog een beetje beter dan het was?

Vandaag heb ik het puzzelstukje van het geloof van anderen gevonden, nu zal ik op zoek moeten naar het puzzelstukje dat staat voor mijn eigen geloof. Dat belangrijke stukje heb ik nog niet in handen, maar één ding is zeker; zodra ik dat stukje heb gevonden en gelegd zullen de resterende stukjes spoedig volgen…

0 likes
(21 keer bekeken, 1 lezers vandaag)