Ik geef toe, ik zal de laatste zijn die, omdat het verstandig is, vroeg in de avond naar bed gaat omdat er tekenen zijn van slaapgebrek of verhoogde slaapbehoefte. Keerzijde is dat je er dan op een willekeurig ander moment aan moet geloven, omdat noch hoofd noch lijf nog langer wensen mee te werken aan dit eigenwijze gedrag.

Zo ging vanmiddag het licht uit waarna ik op de bank belandde. Niet in bed, nee, ‘s-middags in bed slapen is voor bejaarden. Al gauw bleek ik op reis. Op weg naar het zuiden van Frankrijk. Gezien het uitzicht op het spoor moet dat met de tram en trein zijn geweest. En gezien het aantal tassen en ondoordachte inhoud moet het een impulsieve en overhaaste actie zijn geweest; een schooltas, een sporttas en de rugzak als ‘echte’ bagage. Maar dat zag ik pas na aankomst.

Het laatste deel van de reis was een wandeling te voet. Van de meeste medereizigers heb ik er geen gezichten bij maar van één wel, mijn ex liep ergens achterin de groep, bewust op afstand om me de ruimte te geven.
Eenmaal op de plaats van bestemming ontstond een enorm gevoel van euforie; mijn komst was onaangekondigd en ik werd enthousiast verwelkomd. Er werd bijgepraat en gelachen, terwijl anderen zo nu en dan in beeld verschenen terwijl ze zich ontfermden over de planten en druk waren met het onderhoud van het verblijf en de voorbereidingen voor de avondmaaltijd.

Terwijl er drankjes werden ingeschonken maakte ik van de gelegenheid gebruik het thuisfront in te lichten over mijn plotselinge vertrek.

Ik zit in Frankrijk, ja, ja, ik wilde er even tussenuit. Ja hoor, alles goed, ik geef wel een seintje als ik weer terug ben!

Gedurende de voorbereiding voor het diner werden we verzocht ons elders op het terrein te vermaken, waarop ik mijn bagage weer op de schouders torste en naar buiten stapte.

Er kwam een mailtje binnen, vertelde de laptop die even verderop stond. Ik deed m’n ogen open en het duurde even voor ik het besefte; het was een droom. Terwijl de deuren van het balkon wat klapperden in de wind was het verder stil. Teleurgesteld en verbijsterd. Het leek zo echt, zo gedetailleerd en ik was er zo blij, voelde me zo ‘ik’.

Ik stap onder de douche en probeer de frustratie door het putje weg te laten spoelen. Ondertussen kraken mijn hersens om de boodschappen uit de droom te halen. Wat deed die ex daar, waarom sjouwde ik die schooltas mee, zegt die reis iets over het verlangen naar reizen of wordt me verteld dat de vakantieloze periode nu wel lang genoeg heeft geduurd? Ik was daar tenslotte vrij van zorgen en vol geluksgevoel? Is die bijzonder enthousiaste ontvangst nog een teken of zoek ik er dan teveel achter?

Ik weet het niet en zal het ook nooit weten. Stiekem hoop ik dat de droom vannacht nog even verder gaat.

0 likes
(19 keer bekeken, 1 lezers vandaag)