Het is alweer een tijd geleden dat ik het programma heb gezien. Als ik vooraf mijn zap-strategie zou hebben bepaald aan de hand van de programmering van de avond geloof ik ook niet dat ik vrijwillig en doelbewust zou hebben overgeschakeld vlak voor aanvangstijd. De keren dat ik flarden van dit programma heb gezien zijn die keren dat op het moment van zappen een fragment werd uitgezonden dat mijn aandacht trok. Zoals die keer dat een gedetineerde bij hoge uitzondering een aantal uren de wereld buiten de hekken van het gevang mocht bekijken terwijl hij uitlegt wat er fout was gegaan in zijn levensweg. Of de aflevering waarin de presentator een kijkje mag nemen in het leven van een prostitué. Dat zijn werelden die ik niet ken, dat prikkelt de nieuwsgierigheid.

Zo’n levensloop roept vragen op die tijdens de uitzending worden beantwoord en, na de aftiteling, nog weer nieuwe vragen oproept. En gisteravond viel ik weer halverwege binnen, naar later bleek de Reunie van de Rotterdamse Vrije School. Waarin een klasgenoot vertelt hoe het heeft kunnen gebeuren dat hij iemand de vliegkunsten heeft aangeleerd, een man die later één van de kapers van het 11-9 drama bleek te zijn. Terwijl dat interview in mijn hoofd nog wat na ijlde was het volgende onderwerp alweer aan bod; Roeland was gedurende lange tijd gepest en de vermeende aanvoerder werd daarover aan de tand gevoeld. Ik zat aan de buis genageld. In gedachten ging ik terug naar mijn schooltijd. Ik voelde haarfijn aan hoe Roeland zich destijds gevoeld moet hebben.

En met verbazing, bijna ongeloof, staarde ik naar de reactie van de pester die werd geacht een verklaring te geven voor zijn gedrag. Ene Hans die zich afvroeg of hij wel de aanvoerder was geweest, alsof dat voor Roeland wat uitmaakte. Hij had zich wel gerealiseerd dat hij wat vlotter gebekt was dan Roeland. Hij had gemerkt dat dit in zijn voordeel werkte, dat het een prima bliksemafleider was voor de overige pestventjes, want ja, hij voelde zichzelf ook potentieel slachtoffer.
Dus om jezelf veilig te stellen kun je dan maar beter meewerken aan de vernedering van een ander doelwit. En dan waren er de reacties van de rest van de klas. Degenen die wel hadden gezien dat Roeland met de regelmaat van de klok het raam uit werd gegooid en er lacherig aan toevoegden dat het slachtoffer uiteindelijk maar uit zichzelf het raam uit sprong om daarna via de reguliere ingang weer achter zijn tafeltje plaats te nemen. Maar of je dat nou kon opvatten als pesten? Het was eigenlijk wel lachwekkend. En je beleeft dat als kind natuurlijk heel anders dan als volwassene. Als je het verhaal nu de revue laat passeren, ja, dan komt het inderdaad wel anders over.

Het is in het geval van Roeland ook niet nodig een psycholoog te raadplegen om te zien wat het voor effect heeft gehad. En uiteraard kon een deel van de klas zich hier niets van herinneren, of maar ten dele. Wisten nog wel dat zich iets had afgespeeld bij het raam maar het was te lang geleden om nog terug te halen wie erbij betrokken waren, 25 jaar is ook een hele tijd. Terwijl ik deze beelden voorbij zie schuiven reken ik terug naar mijn eigen jeugd. Herinneringen van meer dan 25 jaar geleden en ik schrik van deze uitkomst. Mijn film is net zo oud, maar de beelden die hierbij horen staan nog haarscherp op mijn netvlies. Een hart heeft geen huid, maar als dat zo zou zijn dan was die huid in de loop der jaren voorzien van eelt en littekens. Jarenlang heb ik gevochten tegen een vertekend zelfbeeld. Bloed, zweet en tranen heeft het me gekost om te leren geloven in mezelf. Te leren geloven dat het een kwestie was van weerloosheid en geen graadmeter voor mijn innerlijke of uiterlijke schoonheid.

Ik zal nooit weten hoe alle levenservaringen mijn huidige regenboog hebben gekleurd, maar als ik kijk naar de felle kleur van mijn rechtvaardigheidsgevoel dan heb ik wel een vermoeden. Wat ik in deze Reunie rechtvaardig had gevonden was dat alle klasgenoten van deze Roeland kleur hadden bekend, berouw of tenminste begrip hadden getoond en welgemeende excuses hadden aangeboden. Ik zou het bijna een voorrecht noemen dat ik aan de andere kant heb gestaan. Laat ik het erop houden dat ik blij ben met mijn eigen kleuren…

0 likes
(25 keer bekeken, 1 lezers vandaag)