Het valt me op dat steeds meer zendtijd wordt ingevuld met de sores van onze medemens. Je kunt het zo gek niet verzinnen of er is wel een programma over. Keith BakkerZo zag ik vanavond een documentaire over meiden die worstelen met anorexia,  zapte voorbij Family Matters waarin verschillende gezinnen op TV hun problematiek bespraken terwijl ze tijdens hun therapeutische periode verblijven in het buitenland. Ik kan het rijtje aanvullen met televisieprogramma’s over gebrek aan geld, burenruzies, mannen die hun klusprojecten niet afmaken, mensen met een uit de hand gelopen hobby, familievetes die publiekelijk worden uitgevochten, mensen die besluiten huis en haard achter te laten voor een droom in het buitenland, pubermeisjes die een nieuwe opvoeding nodig hebben en zich hiervoor laten opsluiten in een villa ver van huis, stellen die uit elkaar gegroeid zijn en voor het oog van de kijker proberen elkaar weer te vinden, mensen die toe zijn aan een 10 jaar jonger uiterlijk, ouders die geen grip meer hebben op hun jonge kinderen….moet ik doorgaan?

Het valt niet mee om eromheen te zappen naar wat anders, maar de gedachte die me nog het meest bezighoudt; er is blijkbaar vraag naar of behoefte aan, anders houdt zo’n programma geen stand. Wat is de basis van die behoefte, genieten we van het leed van anderen? Zoeken we herkenning? Of heeft de drukke 24-uurs economie tot gevolg dat we mentaal alleen nog easy programma’s kunnen verdragen?

Hoe was dat eigenlijk jaren geleden toen we alleen Nederland 1, 2 en 3 hadden? Of zaten we toen alleen sport en spelletjes te kijken?

0 likes
(25 keer bekeken, 1 lezers vandaag)