Geluk op twee wielen

Dagenlang bewust, en maandenlang onbewust mee bezig geweest. De gedachte dat er weer een moment zou komen dat ik op twee wielen de weg op zou (moeten) gaan.

Een jaar lang heb ik de vraag moeten aanhoren; “Ennn, alweer op de motor gezeten?” Keer op keer knarsend uitgelegd dat een motor bedienen twee gezonde handen en optimale concentratie vereist. Los van het letsel ben ik blijkbaar de enige die vindt dat een motorloos jaar nog de kleinste zorg is. Er zijn nog zoveel andere kuilen in mijn weg.

Ik ben gestopt met het verklaren van mijn angst, die hem niet zit in het motorrijden of verkeersdeelname op zich maar in de angst voor nieuw letsel. Ik ben gestopt met het grenzeloos aandacht schenken aan anderen terwijl ik genoeg heb aan mezelf. Ik ben gestopt met het uitleggen waarom mijn keuzes en aandachtsgebieden nu belangrijk voor me zijn en waarom die mij juist nu blij maken. En zo stopte dan ook een aantal vriendschappen. En wie weet heeft deze verandering me wel de ruimte te geven om deze hobbel vandaag te nemen.

Deze week realiseerde ik me dat de zomer ten einde loopt. Dat het moeilijker zou worden om weer te gaan rijden naarmate de pauze langer zou duren. Mijn eer te na om daaraan toe te geven. Sinds wanneer heb ik me door een voorval klein laten krijgen of me de lol laten ontnemen?  Ik probeerde me te focussen op hoe gaaf het zou zijn om het gevoel van voorheen weer te herpakken, maar na zo’n periode valt het niet mee om je te herinneren hoe fijn dat was. Het enige waar je aan kunt denken is “Wat als ik val?” of “Wat als ik aangereden word?”, begint de hele ellende weer opnieuw.

Vanavond was het dan zover, een afspraak met iemand die mee zou rijden was gemaakt dus ik kon (en wilde) niet meer terug. Samen naar de stalling, lakens van de bike, acculader eraf en apparaat naar buiten geduwd. Dat laatste viel nog niet mee met 0.5 bar in beide wielen in plaats van bijna 3.0. Ik glibberde letterlijk naar de pomp en eenmaal naast de luchtunit slaakte ik een zucht van verlichting maar besefte dat het vervolg alleen maar makkelijker kon worden.

Vanaf de pomp vroeg René me de weg in de slaan waar het vorig jaar mis ging. Dat was een rare gewaarwording, daar waar de rit vorig jaar op een bepaald punt abrupt eindigde werd de weg nu op datzelfde punt vervolgd, naadloos, geruisloos, alsof er nooit wat was gebeurd. Terwijl op mijn netvlies de beelden worden getoond van een fietser die niet op of om kijkt, een tuimeling richting asfalt en een motor die vonkend van me af glijdt, rollen de wielen nu zonder enig obstakel naar het eind van diezelfde weg. Toen drong het tot me door; ik zit er weer op, het gaat goed, ik mag er weer van genieten. Ik voel me verward, opgelucht en blij maar ook erg gespannen. Alsof het niet kon, niet klopte, het voelde onwerkelijk.

We reden de weg die ik vorig jaar eigenlijk had willen rijden, en toen kwamen de tranen los; ik krijg de rit alsnog, en het gaat goed. De motor voelt goed, ik ben het niet verleerd, de handelingen gaan nog vanzelf en dit kan ik dus voortaan weer gaan doen. Grote euforie, een intens en groots gevoel van geluk, trots, overwinning, bevrijding, niet te beschrijven.

Wat kun je je dan dankbaar voelen richting degenen die je de ruimte hebben gegeven dit moment zelf te zoeken en te vinden, degenen die ‘wisten’ dat dat moment zich vanzelf wel een keer zou aandienen en net als ikzelf erin geloofden dat het me vast en zeker een keer zou gaan lukken, op eigen kracht en op mijn moment….