Mee met de stroom van de rivier

De afgelopen weken valt me op dat ik in het bijzonder word geraakt door subtiliteiten. Een vriendelijk, lief gebaar, zelfs van onbekenden. Mensen die hun kwetsbaarheid tonen, zonder me te kennen. Een overweldigend hart onder de riem bij een roep om steun. De vlaag van een heerlijke geur; een verse sterke koffie in de ochtend of de zoete geur van zonnebrand. Het zo mooie geluid van de ronkende tweewieler en het uitgesproken compliment van een buurman. De aanblik van een mooie rode lucht bij het invallen van de schemering en de zon die schittert over het water.

Wat me ook opvalt is dat het genot van deze vooral zintuiglijke waarnemingen vooral naar voren komt in momenten dat ik niet word opgeslokt door de hectiek van de dag. Logisch, maar het voelt als meer dan dat. Het voelt als een beloning, een beloning voor het meegaan met de stroom van de rivier. Je kunt je gevoel en zintuigen niet slechts open zetten voor eenrichtingverkeer. Je zet jezelf open, of niet. Ik merk aan de reacties en het gedrag van anderen dat ik zelf ben veranderd.

Ik hoor mezelf deze week nog zeggen; ik kijk altijd de kat uit de boom en bewaar een veilige afstand als het aankomt op nieuwe contacten. Maar in de dagen erna realiseerde ik me dat dat al een tijd niet meer zo is. Dat is lang zo geweest, maar tijden zijn veranderd. En met mij de mensen om me heen.

Voorheen waren contacten altijd passen en meten, beetje dichterbij en beetje terug naar achteren. Bij sommigen altijd op m’n hoede, als een kameleon die zich aanpast aan z’n omgeving. Nu voelt dat andersom; ik ben wie ik ben en contacten ‘vinden’ zich in harmonie. Het past, of het past niet. Het voelt goed of het voelt niet goed. Er ontstaat geen contact met mensen die niet in mijn ‘flow’ passen. Het is alsof je een kleur uitstraalt en de mensen die een kleur met zich meedragen die vloekt zich vanzelf van je afkeren. Deze ontwikkeling maakt me ongelofelijk blij en gelukkig. En los van dat, het kost me veel minder energie.

Er zijn nog maar enkele mensen uit ‘het oude hout’. En ik weet ook waarom. Mensen die nog om me heen hangen omdat ik momenten van twijfel heb gehad, wankelend tussen mijn oude en nieuwe benadering. Teruggevallen in mijn oude patroon, gevoed door angst. Angst is een slechte raadgever, dat blijkt maar weer. Er is dus maar één devies de komende tijd: met de stroom van de rivier mee en angst laten gaan. Die laatste paar lieden laten me dan vanzelf wel los…