Een nieuw perron

Mijn reis naar een nieuw leven begon eind maart 2009. Het leek een quick trip maar het is een reis in etappes geworden. Elke etappe eindigt op een perron, met een score, als in een game. Op elk perron zie ik de winst van de etappe die achter me ligt en stap ik op de trein naar het volgende perron.

Vandaag stond ik op een nieuw perron. De score is loslaten van angst. Sinds het ongeval heb ik geen vakantie durven nemen. Partijen die in 2009 met schadevergoedingen over de brug moesten komen hebben dat lang genoeg weten te rekken om mij in de overlevingsmodus te duwen. Eind 2009 heb ik het op een werken gezet en heb niet meer losgelaten.

Dat staat in schril contrast met de vele vakanties in eerdere jaren. Skiën, duiken, motortrips, stedentrips, als ik weg wilde dan ging ik. Ik heb ze niet gemist, het veilig stellen van mijn thuis was mijn focus.

Nu er 10 vrije dagen voor me liggen probeer ik me voor te stellen hoe dat zal zijn, hoe dat ook weer voelt. Hoe meer ik erbij stil sta hoe meer plannen ik heb voor de invulling. Maar eigenlijk zijn die plannen niet zo belangrijk. Ik ben blij met waar ik sta, op dit nieuwe perron.