In de wolken

Vandaag ben ik op zoek geweest naar concentratie. Niet gevonden. Heb je wel eens. Kun je je druk om  maken maar je kunt het beter ombuigen naar iets dat je wel kunt vinden. Of, beter gezegd, waarin je je kunt vinden.

Vanmiddag heb ik mijn toetsenbord geruild voor het motorstuur. Gewoon, in een opwelling. Werk is belangrijk maar niet het belangrijkste. Terwijl ik de bike uit de stalling trok had ik nog geen idee waar ik heen zou gaan. Wilde ik ook niet. Gewoon rijden, maakt niet uit waarheen. Als reizen zonder eindbestemming. Dat zijn meestal de leukste trips.

Pas toen ik de richtingaanwijzer moest gebruiken koos ik voor linksaf en besloot op dat moment koers te zetten naar Noordwijk. Om mee te beginnen, daarna zie ik wel weer. Prachtig weer, iedereen aan het werk of bezig met andere verplichtingen.

Vandaag was het de eerste rit sinds tijden dat ik totaal niet gespannen was, heb er niet eens bij stilgestaan. Neus in de zon, wind door de haren, geronk onder de seat, heerlijk. Vandaag kondigde ik mijn rit aan waarop ik het goedbedoelde advies kreeg om me niet te laten afleiden door datgene wat me door de dag bezighoudt. Daarop gaf ik aan dat ik bij motorrijden de bestaande wereld waar ik uit kom vergeet. Doet denken aan wat ik gisteren tegen een ander zei; als ik motor heb gereden is het daarna net alsof ik uit een andere wereld terugkom.

Terwijl ik richting Noordwijk koers vraag ik mezelf af waar ik mijn belevingswereld dan wel mee vul als het niet alledaagse gedachten zijn. Daar was ik snel uit; ik ben met niks anders bezig dan met zintuiglijke waarnemingen. Ruiken, zien, horen en voelen. Soortgelijke ervaring als bij duiken en varen. Daar kan ik me in verliezen, als in een soort flow, en dat maakt het voor mij zo’n genot.

Noordwijk Boulevard, het kon niet beter; zon, zee, zout en warmte en een ontspannen rit. Voelde me de hemel te rijk. Ik schakelde de tweewieler even uit om alles te ‘inhaleren’ en stuurde verder naar Katwijk. Bochten waren weer zo diep als ze altijd waren, gaf me een kick. Het leek de dag dat haaientanden voor fietsers onzichtbaar waren, maar maakte niet uit, ik heb hen wel (op tijd) gezien. Man, wat voelde ik me sterk.

Via Rijnsburg en Oegstgeest door naar Leiden waar ik een pitstop maakte voor een bakkie. Ik bekeek de wereld van een afstand maar in een daas. Vrij snel verder getrokken richting snelweg voor het laatste stuk richting huis. Heb me sinds tijden niet zo ‘in het lood’ gevoeld. Kan het wel van de daken schreeuwen, zo happy, zo in m’n element. Mijn dag kan niet meer stuk. Dit was dus het gevoel dat ik me eerder niet meer voor de geest kon halen. Het ‘vergeten hoe fijn het was’ zoals ik dat beschreef in Geluk op twee wielen. Ik ben in de wolken en daar haalt voorlopig niemand me vanaf.