Het is 8 maart. In de hoek van de bank liggen twee kussentjes bovenop elkaar om de kuil te compenseren die daar in de loop der tijd is ontstaan. De bank die ik jaren geleden op Marktplaats heb gekocht, voor weinig. Met de bedoeling in de tussentijd uit te kijken naar een andere. Voor die bank zat ik voor het eerst van mijn leven achter het stuur van een gehuurde Mercedes Vito. Voor 100 euro kon ik de bank komen halen in Hoorn. 

En toch staat die hier nu nog, doorgezakt, verkleurd en versleten. Net als de meubeltjes eromheen, getuige van de strijd die vier jaar geleden begon. De strijd voor lichamelijk en geestelijk herstel na een ongeval. Met een mok warme koffie tussen mijn handen geklemd kijk ik wat gespannen rond. Om me bewust te zijn van waar ik afscheid van ga nemen. Alsof je er zeker van wilt zijn dat dit moment, deze keuze, duidelijk wordt weggeschreven in je geheugen. Enerzijds in de categorie overwinningen, maar zeker ook als mijlpaal, ook al is het schoorvoetend, weifelend.

Dan wordt er aan de deur gebeld. Ik doe open en twee potige kerels stellen zich voor: “Goedemorgen, Kringloop.” Ik loop ze voor naar de woonkamer. “Alles wat hier staat en wat jullie kunnen gebruiken mag mee”, zeg ik zo luchtig mogelijk. “Ook die lamp?”, knikt één van de mannen. “Ja, ook die lamp.”

Op de zelf in elkaar geknutselde salontafel na wordt de woonkamer leeggehaald en nog geen 10 minuten later sleep ik een zitzak richting salontafel en ga zitten. Verdwaasd kijk ik om me heen. Leeg. Echt leeg. Mijn ogen glijden langs de gordijnen die nog aan de rails hangen. Ik sta op en in een impulsieve bui zet ik een huishoudtrap voor het raam, ruk de gordijnhaken los en prop de gordijnen in vuilniszakken. Als het dan toch moet gebeuren, dan maar goed ook.

Twee maanden later zie ik waar ik het voor heb gedaan. In plaats van de donkere, bruine meubels op een vaal geworden, vlekkerige vloer, gehuld in een schemerige kamer, zie ik nu een opgeknapte vloer met daarop nieuwe lichte meubels, in een ruime hoeveelheid daglicht. Het is licht. Echt licht.

Het is ontzettend moeilijk om na een vervelende, moeizame periode van herstel datgene weg te gooien waar je gedurende die tijd één mee was. Tenslotte, met het weggooien van hetgeen je aan die periode herinnert sta je toe dat dat deel van ‘herkenning’ wordt gewist. Niet meer terug te halen. Passé. Losgelaten. Onomkeerbaar. Je vertrouwde omgeving wordt vervangen. Je weet dat het een stap in de goede richting is maar het vergt moed.

In het voorjaar van 2013 heb ik die moed gehad, was ik toe aan een volgende stap. Nu, ruim zeven maanden later kan ik zeggen dat het me een flinke impuls heeft gegeven. Ik voel me meer thuis dan ooit. Nog regelmatig voel ik een glimlach op mijn gezicht als ik mijn woonkamer binnenkom, of kan gaan zitten op een bank zonder kuil. Het is niet langer donker, verborgen, smoezelig, versleten, bijna afgezonderd van de maatschappij. Ik zit weer in het licht, een stuk blijer dan ik was.

De Kringloop was mijn keerpunt in 2013, mijn Moment.

0 likes
(59 keer bekeken, 1 lezers vandaag)