Alles schijnt oranje deze dagen, een beetje door de zon maar toch vooral voor het WK voetbal. Ik heb niet zoveel met voetbal tijdens het normale seizoen, maar bij het aanbreken van een EK of WK breekt een soort ontgroening aan; urenlang staan sportprogramma’s op, desnoods herhalingen, om thuis te raken in de namen van spelers, welke posities ze kunnen spelen, wie de bondscoach is en zo verder.

Zo groot als de afkeer is van lokale competitie, gevoed door ‘supportersrellen’, zo razendsnel groeit de verslaving aan een groot toernooi als het WK. Slechts bij hoge uitzondering wordt (met tegenzin) een wedstrijd gemist, nieuws wordt op de voet gevolgd en vol onbegrip kijk ik mensen aan die nonchalant reageren op nieuws over de WK of zelfs vrijwillig kiezen om wedstrijden niet te volgen. De iPhone App met het speelschema werd gedurende de poulewedstrijden meerdere keren per dag geopend en de nachtrust staat onder druk doordat Studio Sportzomer pas midden in de nacht wordt afgetiteld.

En dan Robben, tijdenlang geteisterd door een hamstring blessure. Op de bank, buiten spel, werkloos, geef het een naam. En vroeg of laat komt het moment dat die ‘straf’ voorbij is, die strijd om terug te keren. Keihard geknokt, en voor het eerst weer in het wedstrijdveld tegen Kameroen.

Hoe moeilijk moet dat geweest zijn. Hoe groot was de druk. Wie bepaalt dat je er klaar voor bent? De coach? De fysio? Wij supporters? Of hijzelf? Ik heb hem horen vertellen hoe huiverig hij was, de angst dat het zou terugkeren, de pijn en het onvermogen om te spelen. Ik heb hem gezien, in tranen tijdens het interview na afloop van de winst op Kameroen. En ik heb een traan gelaten. Dit was zo herkenbaar en logisch. Als de strijd zo taai is, zo lang duurt, je zo buiten je gewilde leven zet, hoe logisch is het dan dat je bang bent om terug te vallen, overnieuw te beginnen met je herstel?! Ik weet zeker dat alleen de tijd deze angst slijt en het vertrouwen terug geeft. Wat een ongelofelijke prestatie en wat een warmte binnen de ploeg!

Die angst en die tranen, dat is geen teken van zwakheid, dat zegt niet dat je weinig kan hebben, of het niet alleen kan. Dat zegt dat je de moed hebt om je strijd te strijden en de wil om terug te komen, liefst nog een beetje sterker dan waar je vandaan kwam. Gij zijt gewaarschuwd…

Hieronder het fragment van het interview na afloop van de wedstrijd tegen Kameroen.

0 likes
(22 keer bekeken, 1 lezers vandaag)