Eindelijk kwam het ervan; duiken op de Noordzee. Zaterdagmiddag was het nog spannend, ging het nog door? En jawel, zaterdagavond zat ik met Rob (en alle bagage waaronder 4 flessen Nitrox) aan boord van de Fogo Isle.

We stonden wat te kleppen toen ineens vanaf het dek een schreeuw om hulp klonk. We keken opzij en schrokken bij het zien van iemand die een epilepsie-aanval kreeg. Vrij snel daarna stonden de hulptroepen aan boord en werd het slachtoffer naar een ziekenhuis overgebracht. Gelukkig gebeurde dat niet de ochtend erna onder water…

Fogo Isle

De nacht was een taaie; weinig geslapen door de stevige deining en ik was ongelukkig genoeg in het wat korte bed in de breedte gaan liggen dus bij deining naar links dook mijn hoofd richting achterplaat. Maar goed, na een half uur op 1 broodje kaas te hebben gekauwd (ik ben geen ontbijt gewend) volgde de briefing en vrij snel daarna werd voor een solo-gast een buddy gezocht. Niemand reageerde waarna ik aanbood dat hij wel met ons mee kon. En daar zouden we SPIJT van krijgen.

De duiker uit Polen vertelde nog Noordzee ervaring te hebben en verder ook vaak in Zeeland te water te gaan maar nadat hij de boot verliet met de gebruikelijke sprong maakte hij geen aanstalten de afdaallijn te pakken. Rob en ik hingen aan die lijn en uiteindelijk spartelde hij onze kant op. Ik ging voorop naar beneden, en aangezien ik mijn inflator even niet te pakken kreeg ontluchtte ik mijn vest met het onderste ventiel. Na verloop van tijd bleek de Pool verdwenen. Rob en ik besloten weer omhoog te gaan en kwamen er aan de wateroppervlakte achter dat “El Polski” al in de Zodiac beland was…zo’n gevalletje “waar heeft hij duiken geleerd” hadden we in Egypte ook, zal familie zijn want die noemden we El Suisso.

Wederom daalden we de lijn af en toen ging het mis, ik zag een onafgebroken waas van troebel water met zwevende deeltjes waar geen eind aan kwam en eenmaal op 25 meter diepte zag ik nog niets terwijl het wrak op 26m ligt. Met al het gedoe vooraf, de haast van het te water gaan, het kwijt raken van de Pool, de verborgen inflator en geen zicht gingen bij mij de stoppen door. Ik begon te hyperventileren en ik zag nog maar 1 weg te gaan; terug naar boven. Wederom 25m lang de waas met deeltjes en ik zag het somber in, de paniek was compleet en ik was ervan overtuigd dat ik niet op tijd boven was. Compleet de weg kwijt in mijn hoofd. Eindelijk was daar de trap, het rode gevaarte, en de deining sloeg er stevig op los. Na een enorme strijd bereikte ik de honende bemanning op het dek en stortte in janken uit, voor mij was het nippertje geweest al hadden de meesten dat in eerste instantie niet goed door.

Na verloop van tijd kwam ik tot bedaren al waren er nog heel wat drempels nodig om toch aan een 2e duik te beginnen. De deining was nog wat erger, maar toch hadden we de moed bij elkaar geraapt om te springen. Touw grijpen en naar beneden. De 2e duik heb ik wel wrak gezien al was het een gespannen duikje, maar wat wil je? Matig zicht maar wel een mooi met anemonen begroeid wrak en hier en daar wat krabben en vis. Ook de 2e poging om de trap op te komen was een gevecht, maar nu was daar de trots, ondanks de tegenslagen is het me gelukt om deze duik te maken en dat voelde goed! De Pool bleek te weinig lood bij zich te hebben om af te dalen en hij zou er de volgende duik wel 1kg bij doen, duuhh, gelukkig werd voor zijn deel van de groep de 2e duik gecanceld vanwege teveel gevaar door deining en gelukkig hoorde ik dat pas nadat ik weer aan boord was 🙂 Al met al een bewogen weekend die me nog wel even bij blijft met alle spierpijn en blauwe plekken 🙂

0 likes
(33 keer bekeken, 1 lezers vandaag)